6. jul, 2020

Tilburgse Kermis vroeger en nu.

Kermis 2020.

Hoe zal het nu gaan? Gaat het lukken met die 1,5 meter? laat een kermisbezoeker zich de pas afsnijden en in bepaalde routes lopen? Deze zomer zit zo vol met beperkingen.

Vol verwachting kijk ik uit naar de aangepaste kermis. De Tilburgse Kermis met al die mensen, die geboeide ogen, die vreemde attracties, de lampjes en die geuren. Waar zal ik me aan  vergapen? In vroegere tijden had men hier maanden voor gespaart met een dubbeltjes pot in de kroeg. Zou deze pot het corona tijdperk hebben overleeft?

Er komt weer een kind in me naar boven, vol met herinneringen;

Samen met vader naar de kermis, dartelend en huppelend vertrokken we vanaf de Stationsstraat en er gebeurde altijd wel iets tijdens de wandeling naar de kermispleinen. Eén van mijn broers viel van de hoge stoeprand en kwam snikkend, met een geschaafde de knie aan bij kermis. Jantje die uit de wandelwagen viel omdat we niet opletten dat de stoeprand ophield.  Of ik, die zo aan het rondkijken was naar van alles en nog wat en hierdoor een lantarenpaal niet zag en daar met een harde knal tegen aanliep om vervolgens met sterretjes draaiend voor mijn ogen weer op te staan. Nee wij hadden geen draaimolen nodig. De voorpret was al voldoende. We vergaapten ons aan al die attracties met vreemde vrouwenfiguren die zo groots waren beschilderd op de kermisattracties. De man die vanaf zijn kermiswagen bijzondere rariteiten van mensen aankondigde. Zoals de vrouw met de baard,  de dikste moeder en zoon ter wereld. Ik vond deze mensen altijd heel zielig en snapte niet dat zij zich zomaar lieten bekijken.

Samen met Phillip mocht ik soms in de zweefvliegtuigjes. Ik vond het heerlijk die snelheid met de wind in mijn haren. Van Philip mocht ik niet laag vliegen want dan werd hij misselijk. Om te plagen deed ik dit toch wel een paar keer. Toen Gijs en Jan wat groter waren  bezochten ze vaak het glazen doolhof.

In herinnering ruik ik de geuren van de suikerspin en oliebollen kramen. De oliebollen werden door vader steevast afgekeurd, veel te vet was zijn gevleugelde uitspraak.  Het vet mag niet stinken, want dan is het oud werd ons geleerd. Soms kregen we een suikerspin. Voor moeder kocht vader een bosje paling. Moeder stond samen met een knecht in de automatiek, terwijl wij weg waren. Als troost voor alle ongemakken mochten we gokje wagen bij het touwtje trekken, hier hadden we altijd prijs en kregen een zuurstok die we pas mochten openmaken als we thuis waren. Uren later kwamen we thuis en kregen van moeder achterin de automatiek wat drinken. Daarna gingen we moe naar bed om verder te dromen over die wonderlijke wereld van de kermis.

Gijs was ook dol op de kermis en heeft over dit thema veel getekend en gefotografeerd.  Hij geeft de kijker twee gezichten mee. Eén de lugubere kant van het kermisleven en het kleurrijke vroegere werk. Deze heb ik onlangs tussen al zijn tekeningen terug gevonden. Het is een techniek op papier met verf, gemaakt in 1982. Voordat hij naar de kunstacademie ging.

Mobiele goktent.

Begerende prijs en munt

lokt met stemmig licht.