regrets
Stenen ontstaan in een mal.
Stenen strak gelegd in de vorm van straten
Stenen die de lucht raken, zij vinden hun weg
Stenen worden wapens van woedende geesten
Geesten in een donkere tunnel waarin de razernij bevindt
Geesten kunnen het nut niet meer vinden en alles draait om zijn as
Geesten zijn verdwenen in het ochtendgloren
Het is de verontwaardiging die overal klinkt
De helden staan op schouder aan schouder
De stenen worden weer strak gelegd als straten
De routes worden geplaveid
Voor onze richting naar de vrijheid.
Afgelopen week heeft de opening van de Koninklijke Subsidie voor de vrije schilderkunst in het Koninklijke Paleis te Amsterdam plaatsgevonden. Gelukkig dat het voor de jonge getalenteerde kunstenaars toch georganiseerd is, ondanks deze hectische tijd vol met beperkingen vanwege de pandemie Corona. Hopelijk gaan er toch veel mensen er naar kijken. Cultuur is zo broodnodig. Het is onze spiegel van de huidige tijdsgeest.
Zoveel anders ging het er in 1993 aan toe. Gijs behoorde ook tot één van de geselecteerde kunstenaars die daar zijn werk mocht exposeren. Het werd onverwacht een hele bijzondere dag.
Dit alles is uitgebreid te lezen in het boek “de Bosbloem” Hieronder een impressie van deze dag.
“Op bezoek bij de koningin, 15 oktober 1993.
In 1993 schreef Gijs zich in voor de Koninklijke Subsidie voor jonge kunstenaars. Het werk ’De Middag’ werd ingeloot voor de expositie en hij mocht een introducé meenemen. Onze ouders waren bijzonder trots dat hij eindelijk een uitnodiging, én dan nog wel een Koninklijke, kreeg en dat hij hen vroeg om mee te gaan. Alleen was het een beetje lastig om een keuze te maken. Mijn vader was toen al slechtziend en mijn moeder wilde hem niet graag alleen laten, dus werd aan mij gevraagd om mee te gaan. Ik vond het een hele eer. Er mocht met niemand over gesproken worden.
Met de persoonlijke uitnodiging op zak, met voor mij als aanhef “weledelgeboren vrouw”, gingen Gijs en ik, beide in het nieuw gestoken, opgetogen met de trein naar Amsterdam. Het was wat aan de vroege kant, maar dat deerde ons niet, per slot van rekening is er genoeg te beleven in de hoofdstad en wij als mensjes van de provincie keken onze ogen uit. Eindelijk konden we ons gaan aanmelden bij het Paleis op de Dam. Ik was er nog nooit binnen geweest en keek mijn ogen uit: wat was het groots en wat voelde ik me klein in die grote zalen. In de grote ontvangstzaal stond de koningin met aan haar zijde een lakei met een staf. Die tikte op de grond. Onze namen werden afgeroepen. We mochten naar voren komen en gaven de koningin een hand. Daar stond ze dan, mijn eerste indruk was: goh, ze is toch nog best lang. Ze droeg een jurk met brede schoudervullingen. De fuchsia schoenen en haar gelakte nagels kleurden precies bij de bloemenprint van haar jurk. Wat mij nog het meest verbaasde was, dat er onder haar gelakte nagels, op de vingertoppen allemaal pleisters zaten. Zou ze van tevoren nog hebben zitten kleien aan een van haar beelden? Na de begroeting werd ons verzocht om ons bij het aanwezige gezelschap in de grote zaal te voegen. De zaal met al zijn pracht en praal overdonderende ons. Als echte muurbloempjes vonden wij een plaatsje langs de zijkant bij een raam. Zo hadden we het gevoel dat we met één been in de buitenwereld stonden en met het andere been in het paleis.
Na het ontvangstritueel hield de koningin een toespraak. Een grote groep mensen vormde zich om de koningin heen en zodra ze maar één voet verplaatste, verplaatste het gezelschap zich mee, als een bijenkoningin met haar volk. De eerste gedachte die bij ons opkwam was: dit zie je als mensen uit de provincie bijna nooit, wat moeten we hier toch mee. Wij kenden helemaal niemand en alleen in de verte zagen wij een aantal tv-persoonlijkheden, waaronder Rudi Fuchs. Hij had Gijs mede geselecteerd en de koningin van advies voorzien.
Na de toespraak moesten alle kunstenaars bij hun ingezonden werk gaan staan voor een persoonlijk gesprek met de koningin. In welke gang het werk van Gijs hing was ons niet bekend. We moesten dus rennen door de gangen om het werk ’De middag’ te zoeken. Eindelijk hadden wij zijn paneel gevonden, maar toen gebeurde er iets dramatisch. De koningin, met heel haar gezelschap, was het schilderij al voorbij gelopen en stond bij de volgende kunstenaar die over zijn werk aan het vertellen was. Onze adem stokte: dit verzin je toch niet, eindelijk Koninklijke aandacht en dan er gewoon niet zijn als kunstenaar bij je ingezonden werk. Wat kunnen we nu nog doen? Volgens het protocol kan je het natuurlijk niet maken om naar de koningin te roepen: “ Joehoe, hier zijn we! Kunt u nog even terugkomen?”
Wil je verder lezen hoe deze wonderlijke dag verliep. Koop dan het boek “De Bosbloem” online via de website https://www.schilderijengijs.nl/439885992
Meest recente reacties